Današnji dan, 32 godine od usvajanja Deklaracije o ekološkoj državi, Crna Gora dočekuje kao zemlja koja ima ozbiljne probleme na polju zaštite životne sredine.

Dok su Podgorica i Nikšić, zarobljeni u otpadu i smeću, a u centru Berana je paljen kancerogeni azbest, u Luci Bar smo svjedočili pretovaru amonijum-nitrata, a Žabljak, opština, u kojoj je naša zemlja 1991. godine i proglašena ekološkom državom, je danas više prepoznata po nelegalnoj i nezakonitoj sječi šume iz Nacionalnog parka Durmitor.

Kada tome dodamo probleme sa kojima se suočavaju Kotor i Žabljak, i njihov upitni status u organizaciji UNESCO, vidimo da one koji su preuzeli odgovornost da brinu o državi, ne zanima ni ekološka, a očigleno ni sama država Crna Gora.

Mračnim tunelom od 30. avgusta 2020. godine, od ekološke države, kakve se sjećaju građanke i građani, kakva je bila Crna Gora, došli smo do toga da nam svakodnevica budu nerad i nemar na polju zaštite životne sredine, koje slikovito, nažalost, najbolje opisuju puni kontejneri širom zemlje.

Sonja Milatović, poslanica DPS-a u Skupštini Crne Gore