Državna i partijska vlast uspostavljena nakon završetka rata 1945.godine,a utemeljena na načelima ateizma usvojila je niz zakona koji su značajno otežali duhovnu djelatnost vjerskih zajednica u Crnoj Gori kroz oduzimanje imovine,ukidanje vjerske nastave i odvajanje vjere od države.

Tako se na udaru zakona našlo i staro monaško središte,manastir Svete Trojice u blizini Pljevalja koje potiče iz prvih decenija 16 stoljeća iako ima nekih naznaka da je postojalo i nešto ranije kao mjesto duhovnog okupljanja naroda ovoga kraja.U manastiru Svete Trojice u blizini Pljevalja tokom vremena nastala je bogata manastirska riznica i biblioteka koja predstavlja jednu od najbolje sačuvanih starih manastirskih riznica.

Zahvaljujući živoj duhovnoj djelatnosti manastira,naročito tokom 16-17 vijeka koja je okupljala tadašnje najobrazovanije ljude,književnike i iluminatore kao i prepisivače knjiga,koji su posjedovali visoku kulturu u manastiru su se sačuvala mnoga vrijedna dijela stvarana od domaćih i stranih umjetnika.Manastirska riznica dominira bogatstvom rukopisnih,iluminiranih i starih štampanih knjiga,ikona,zlatarskih liturgijskih predmeta,crkvenog veza,umetničkog mobilijara,nakita pobožne pastve.Manastir je posjedovao i velike zemljišne posjede i druge objekte na teritoriji Crne Gore i Srbije u pljevaljskoj,pribojskoj i novovaroškoj opštini.

29 novembra 1945.godine u Crnoj Gori je proglašen Zakon o Agrarnoj reformi i kolonizaciji po kome su svim vjerskim zajednicama oduzimani zemljišni posjedi i ostala imovina. Članom 8 Zakona o Agrarnoj reformi određuje da se od postojećih posjeda pojedinih bogomolja,manastira i vjerskih objekata oduzima višak preko 10 hektara njihove ukupne površine : njiva,livada,bašti,vinograda,voćnjaka,utrine i šuma.

Prema istom članu zakona „vjerskim ustanovama (crkvama,manastirima,crkvenim vlastima) većeg značaja ili veće istorijske vrijednosti ostaviće se od sadašnjeg njihovog posjeda do 30 hektara obradive zemlje i do 30 hektara šume“.Prvostepene odluke o oduzimanju manastirskih i crkvenih posjeda donosile su sreske poljoprivredne komisije na zborovima agrarnih interesanata koji su polagali pravo na zemljišne parcele koje su došle pod udar agrarne reforme.Oštećena strana imala je pravo žalbe Zemaljskom agrarnom sudu na Cetinju kao drugostepenom organu koji je potvrđivao ili preinačavao odluke prvostepenih organa u korist oštećene strane koju su zastupali nastojatelji manastira.Presude ovog organa bile su konačne i bez prava na žalbu. (Rad Skupštine Crne Gore 1945-1950,Titograd 1986,c.bb)

Prema zapisniku sreske poljoprivredne komisije iz 1946.godine manastir Svete Trojice je na prostoru Pljevalja,Priboja i Nove Varoši imao ukupno oko 700 hektara šume i oko 68 hektara oranica i livada.Osim toga manastir je raspolagao sa više mlinova i zgrada u Pljevljima.Na zboru sreskih agrarnih interesanata koji je održan u Pljevljima sreska poljoprivredna komisija je prvobitno donijela odluku kojom se manastiru ostavlja svega 11 hektara i 45 ari dok je ostala zemljišna svojina oduzeta.

Nastojatelj manastira Svete Trojice jeromonah Arsenije Popović je 16 marta 1946.godine uputio žalbu sreskoj poljoprivrednoj komisiji u kojoj je pored ostalog naveo da je odlukom manastiru ostavljen kamenit teren i kamenjar zasađen četinarima.Odlukom Ministra poljoprivrede i šumarstva br.6519 od 2 maja 1946.godine manastir Svete Trojice je proglašen za manastir većeg istorijskog značaja pa je u skladu sa članom 8 Zakona o Agrarnoj reformi dobio pravo na zemljišni maksimum koji je sveden na 30 hektara obradivog zemljišta i 30 hektara šume ne navodeći tačne lokacije ostavljenog zemljišta.

Prema referatu br.5 Sreske poljoprivredne komisije sreza Pljevaljskog o pravnom i faktičkom stanju na posjedu manastira Svete Trojice sreza pljevaljskog sastavljen u smislu propisa člana 11 Uredbe o sprovođenju Zakona o agrarnoj reformi i unutrašnjoj kolonizaciji na teritoriji Federativne narodne republike Crne Gore manastir posjeduje :

Na području M.N.O Pljevlja

1, Njivu sa voćnjakom zvanu „Gornji čitluk“u površini 5 hektara

2.Njivu zvanu „Donji čitluk“u površini 5 hektara

3.Njivu zvanu „Vodice“u površini 2 hektara,81 ar i 70 metara

4.“Glavica“ u površini 3 hektara,50 ari

5.Kod manastira u površini 5 hektara i 14 ari

6.Livada zvana „Ravni“u površini 10 hektara

7.Niva zvana „Mecan“ u površini 1 hektar 81 ar i 51 metar

8.Njiva zvana „Gornji voćnjak“u površini 52 aea

9.“Šećerovića bara“ u površini 29 ari i 80 metara

10.“Moljevina“ u površini 6 hektara 70 ari

11.“Ćerdačić“u površini 1 hektar 81 ar

12.“Podgolubinja“u površini 45 ari i 200 metara

Sve ukupno : 43 hektara.45 ari i 21 metar

Na području M.N.O. „Gotovuša“

1.Imanje zvano „Deveta“ u površini 17 hektara 15 ari i 6 metara

2.Šuma zvana „Hajdučica“ u površini 50 hektara 35 ari 10 metara

Ukupno : 67 hektara 50ari i 16 metara

Na području sreza Pribojskog M.N.O „Bučje“:

1.Šuma zvana „Čemerno“u površini 323 hektara 7 ari

2.Šuma zvana „Ožalj“u površini 199 hektara,12 ari

3.Šuma zvana „Gusinje“u površini 122 hektara i 57 ari

Sve ukupno 644 hektara i 76 ari

Na području sreza Novovaroškog M.N.O „Bistrica“ :

1.Njiva „Druglići“u površini 5 hektara i 69 ari

2.Njiva zvana „Branitovac“u površini 4 hektara

3.Šuma zvana“Druglići“od 3 hektara,72 ara

Sve ukupno : 12 hektara,141 ar

Po izjavi starješine manastira Svete Trojice Jeromonaha Arsenija Popovića ,a po saznanju članova komisije nema nikakvog drugog zemljišta na teritoriji ovog sreza ni na nekom drugom mjestu.

Prema odluci komisije višak zemljišta u Crnoj Gori u površini od 49 hektara, 20 ari i 0,8 metara kvadratnih treba se unijeti u zemljišni fond. Prema podacima Zemljišne komisije za vjerska pitanja NR Srbije po osnovu mjera agrarne reforme manastiru Sv. Trojice kod Pljevalja na teritoriji NR Srbije i NR Crne Gore ukupno je oduzeto 799 hektara, 20 ari i 0,8 kvadratnih metara zemljišta. Od toga: Na teritoriji NR Crne Gore u Srezu pljevaljskom; obradive zemlje 49 hektara, 20 ari i 80 metara kvadratnih; neobradive zemlje 9 hektara, 82 ara i 80 metara; šume 19 hektara, 32 ara i 20 metar.

U odluci sreske komisije iz marta 1946.godine navodi se da manastir posjeduje i nešto stoke,alata,i poljoprivrednih zgrada.Pored toga navodi se da Manastir pored ovog zemljišta posjeduje i sa dosta velikim brojem stambenih zgrada od kojih se prihoda mogu podmiriti potrebe manastira.

Prilikom pisanja ovog teksta nađen je podatak da je Hotel “Srpski kralj”, kasnije “Zelengora”, bio je u vlasništvu Manastira Svete Trojice. Prvi zakupac hotela bio je Vehbija Dizdar.Dio manastirskog zemljišta je ustupljen za izgradnju crkve Svete Petke koja je izgrađena 1927.godine isključivo dobrovoljnim prilozima.

Godine 1925. pristupilo se izgradnji crkve Svete Petke,na Raskrsnici, na uglu ulica Princa Đorđa (današnja Tršova) i Grujičića sokaka( danas 1 decembra),na zemljištu manastira Svete Trojice.Putopisac Jefto Dedijer u dijelu „Nova Srbija“piše : „Centar srpskog dijela varoši je Raskrsnica ,gdje se šest ulica ukršta.Tu su i najbolje kafane :Živkovića i manastira Svete Trojice.I zaista malo je gradova koji imaju jedno takvo atraktivno mjesto koje bi i malo talentovaniji urbanisti znali i te kako oplemeniti,a time obogatiti,ukrasiti grad,a nadasve dati mu one neophodne znake i obeležja koja su Pljevlja činila uvijek ljepšim,drugačijim i interesantnijim od mnogih drugig gradova i sredina.Samo beogradska Slavija na kojoj se uliva 7 ulica može da se poredi sa ovim urbanističkim paritetom“.(odlomak iz knjige Crkva Svete Petke u Pljevljima autora Vojkana T. Bojovića)

U dijelu pomenute knjige posvećene tadašnjem jubileju postojanja 70 godina crkve Svete Petke u Pljevljima piše :“Neka ostane zabilježeno i to da je odlukom nadležnih vlasti i „sveumnog urbaniste“, 1967.godine uništena crkvena porta hrama Svete Petke izgradnjom aneksa gimnazije…Angažovanjem vjernika,iskorišćena je ograda kuće Janićijevića porušene 1966.godine i koliko toliko crkva je sačuvana i odvojena od ulice“.

Tako u vezi nekadašnje imovine manastira Svete Trojice imamo i navode iz pisma vladike Atanasija kao reagovanje na namjeru opštiskih vlasti da prodaju vodenicu u sklopu motela „Vodice“ : “Nadam se da vas, rođene Pljevljake, ne moram podsjećati da je na rijeci Breznici bilo pet manastirskih vodenica. Četiri vodenice su oduzete nakon Drugog svjetskog rata, dok je pomenuta Vodenica jedina ostala u vlastištvu Manastira. Istina je da je manastirsko zemljište na kome se danas nalazi novi dio Srednje stručne škole, gradski stadion pod Golubinjom, sportska dvorana „Ada“, restoran „Milet bašta“ i kompletan park Vodice, kao i istoimeni Motel, šezdesetih godina prošlog vijeka (u vrijeme uprave igumanije Кatarine Jovanović) oduzeto od manastira uz simboličnu nadoknadu. Manastir se sa tom nasilnom eksproprijacijom nikada nije složio, ali je Vodenica tada ostala u vlasništvu Manastira i za njeno oduzimanje Manastir nikad od Opštine nije dobio ni jedan dinar. I nakon sprovedene sporne eksproprijacije, manastirska Uprava je u njoj mljela brašno za svoje potrebe i ubirala prihod od ujma, meljući brašno tamošnjem narodu – sve dok je za tim bilo potrebe”.

Takođe iz opštinske administracije postoji podatak da je stara vodenica smještena u gradskom parku do 1973. godine, pripadala manastiru Sveta Trojica. Tada su je, ovlašćeni predstavnici, prodali tadašnjem ŠIK-u „Velimir Jakić” za tadašnjih 80.000 dinara, za šta postoji kupoprodajni ugovor, ovjeren u Opštinskom sudu.

Nakon toga, vodenica je 1998. godine za 44.000 dinara prodata JP Rudnik uglja Pljevlja, zajedno sa motelom Vodice i ostalom pripadajućom infrastrukturom, u čijem je vlasništvu bila do 2009. godine kada je Rudnik uglja prenio pravo raspolaganja svojine nad motelom Vodice i ostalom infrastrukturom u okviru koje je i stara kamena vodenica na Vladu Crne Gore, odnosno Ministarstvo finansija, koje je postalo stoprocentni vlasnik pomenutih objekata. Motel Vodice i vodenica su 2011. godine upisom prava raspolaganja od strane Vlade prenešene Opštini Pljevlja, u čijem se vlasništvu nalaze i danas.

Kraj Drugog svetskog rata Srpska pravoslavna crkva je dočekala s razorenom organizacionom strukturom, gubitkom čak četvrtine svešteničkog kadra i ogromnom materijalnom i finansijskom štetom.Novouspostavljena politička vlast ubrzo je demonstrirala negativni stav prema religiji i verskim zajednicama, donošenjem niza sistemskih zakonskih propisa koji su marginalizovali, demonopolizovali, depolitizovali i ekonomski dodatno oslabili sve religijske organizacije u zemlji, pa i Srpsku pravoslavnu crkvu.Sredinom šezdesetih godina, s ekonomskom i političkom liberalizacijom socijalističkog društva, postepeno popušta jak politički pritisak na verske zajednice, odnosno dolazi do liberalizacije odnosa države i verskih zajednica, ali istovremeno dolazi i do lojalnijeg i kooperativnijeg odnosa verskih zajednica prema socijalističkoj državi.

Ono što je sigurno je da su sve vjerske zajednice počevši od agrarne reforme iz 1920 i 1931.godine u Kraljevini SHS kao i posleratnoj Jugoslaviji ostali bez značajnog dijela imovine koji je većinom nacionalizovan bez prava na pravičnu nadoknadu ili eksproprijacijom uz minimalnu nadoknadu.