Sukoba policije i demonstranata koji su protestovali zbog podnošenja skupštini na ratifikaciju konkordata između Vatikana i Kraljevine Jugoslavije, poznatiji kao „Krvava litija“ dogodio se na današnji dan 1937. u Beogradu. Konkordat je potpisan u julu 1935, ali zbog protivljenja Srpske pravoslavne crkve koja je uticala na javno mnjenje nije stupio na snagu.

Konkordatska kriza naziv je za vjersko-političku krizu u Kraljevini Jugoslaviji, koja je izbila tokom 1937. godine između Srpske pravoslavne crkve i jugoslovenske kraljevske Vlade na čelu sa dr Milanom Stojadinovićem. Ministar pravde Ljudevit Auer potpisao je Konkordat sa Svetom stolicom u Rimu jula 1935. godine. Novembra 1936. Namjesništvo je izdalo ukaz kojim je ovlastilo koalicionu Vladu Stojadinović-Korošec-Spaho da Konkordat uputi Narodnom predstavništvu na ratifikaciju, čemu se Srpska pravoslavna crkva odlučno suprotstavila.

Prvi nacrt Konkordata između Svete stolice i Kraljevine SHS načinjen je 1922. godine, a pregovori su nastavljeni 1933. godine. Knez Pavle Karađorđević i zagrebački nadbiskup Anton Bauer vodili su razgovor o mjerama za sređivanje odnosa između Rimokatoličke crkve i jugoslovenske države. Bauer je tražio da se službeno raspuste sve masonske lože u zemlji i zaključi Konkordat sa Svetom stolicom. Rimokatolička crkva nije bila zadovoljna svojom obrazovno-vaspitnom ulogom u društvu. Knez Pavle je obećao da će Rimokatoličkoj crkvi u većoj mjeri izaći u susret.

SPC je tvrdila da će država Jugoslavija postati „podređen organ Rimske crkve“, „jezuitsko-fašistička kolonija“, uz pomoć „bankarsko-klerikalnog“ režima Stojadinovića. Strahovi i glasine su išli dotle da se u pismu pravoslavne crkvene opštine u Karlovcu predsjedniku Vlade Stojadinoviću od 12. februara 1937. godine tvrdi da bi prihvatanjem Konkordata mnogi pravoslavni Srbi bili „izloženi progonima“.

Za 19. jul 1937. godine, kada je bila zakazana sjednica Narodne skupštine o Konkordatu, bila je zakazana i molitvena litija za ozdravljenje oboljelog patrijarha. Policija je, međutim, zabranila skup. Litija je trebalo da krene od Saborne crkve u Beogradu do hrama Svetog Save. Glavni organizator litije bio je vladika ohridski i žički Nikolaj Velimirović. Zamišljena „kao velika crkveno-narodna manifestacija u borbi protiv Konkordata”, litija je krenula u Knez Mihailovu ulicu.

U Knez Mihalovoj došlo je do sukoba građana i policije, budući da je žandarmerija imala naređenje da spreči demonstrante da prođu pored Narodne skupštine. Intervencija žandarma bila je brutalna, zbog čega je ovaj događaj u istoriografiji ostao upamćen pod nazivom „Krvava litija”, mada su povrede učesnika litije bile unekoliko preuveličavane. Narodne demonstracije odvijaju se i širom Srbije, u Crnoj Gori, Bosni i Krajini.

Za to vrijeme, politička borba oko Konkordata se nastavila. Knezu Pavlu je upućen memorandum Svetog arhijerejskog sinoda u kome se tražilo „da odmah Kraljevska vlada dr Milana Stojadinovića podnese ostavku i da se Konkordat skine sa dnevnog reda”. Stojadinović nije htio da odustane od ratifikacije Konkordata. Pritisci na poslanike da ne glasaju za Konkordat vršeni su sa raznih strana – od SPC do opozicije.