Interes političkih partija ne smije nadvladati državni interes prilikom ambasadorskih imenovanja, i tu će na najvećoj provjeri biti vlada i Ministarstvo vanjskih poslova.

Ukoliko je, kao što se nezvanično može pročitati u medijima, opredjeljujući rezon prilikom odabira budućih crnogorskih ambasadora iz političke kvote, da proruski kandidat iz Demokratske narodne partije ide u Rusiju, prosrpski iz Nove srpske demokratije u Srbiju, a proalbanski iz Albanskog foruma u Albaniju, onda se postavlja pitanje koga će tamo da zastupaju naši diplomatski predstavnici – Crnu Goru, zemlju domaćina ili svoje lične i partijske afinitete prema državi prijema. Takvi zahtjevi političkih partija su, u najmanju ruku kontroverzni, i vlada koja drži do nacionalnih interesa neće dozvoliti imenovanja ambasadora koji su predloženi da bi služili tuđoj, a ne svojoj državi.

Diplomatska mreža koja je razorena tokom mandata Krivokapićeve i Abazovićeve vlade, u ovom trenutku ima popunjenu samo četvrtinu ambasadorskih mjesta, što je nedopustivo za zemlju kandidata za članstvo u EU. Konsultacije o popuni ambasadorskih mjesta koje su napokon počele, odvijaju se pod hipotekom narastajućeg političkog sukoba između predsjednika Milatovića i premijera Spajića, pa se logično postavlja pitanje da li će kriterijum lojalnosti kandidata za ambasadore prema Spajiću ili Milatoviću, biti presudan prilikom izbora, čime se naša diplomatska mreža uvodi u zonu zloupotrebe u svrhe unutarstranačkog obračuna u Pokretu Evropa sad.

Da crnogorska diplomatija nije postojala tokom prethodnog perioda, moglo se ustanoviti i po ponašanju najviših zvaničnika Crne Gore, koje nije imao ko da posavjetuje i nauči kako se predstavlja svoja država u prisustvu inostranih kolega. Još su nam svježa sjećanja kako predsjednik Crne Gore Milatović prilikom susreta sa srpskim kolegom Aleksandrom Vučićem pada u trans zbog toga što njegov domaćin “tako puno zna o vinu”, odnosno kako predsjednik Skupštine Mandić tokom proslave u Vučićevom izbornom štabu gasi telefon kad ovaj podvikne. Zar onda bilo ko može da očekuje da će takvom profilu državnih zvaničnika presudan kriterijum pri odabiru diplomatskih predstavnika biti lični integritet kandidata i njihova neupitna lojalnost prema sopstvenoj državi.

Iako ministar vanjskih poslova nije jedini i posljednji koji odlučuje, u obavezi je da ukazuje na prispjele prijedloge, pa i da se usprotivi ukoliko se predloženi kandidati ne uklapaju u definisane interese spoljne politike. Ukoliko su ti interesi uopšte i definisani u ovako heteregono postavljenoj vladajućoj većini.

Nikad ne treba smetnuti s’ uma da otkad postoji diplomatsko predstavljanje država, kao conditio sine qua non pri odabiru budućih ambasadora važi da se na ta mjesta biraju istinske patriote koje su počastvovane što su dobili priliku da predstavljaju svoju državu. Niko nema pravo da u ime Crne Gore odobrava da se za ambasadore imenuju nespremni i pogrešni ljudi, koji ne poznaju strane jezike, ili najgore i najneprihvatljivije, koji ne ustaju na crnogorsku himnu ili ne poštuju svoju državnu zastavu.

Andrija Nikolić, šef poslaničkog kluba DPS-a