„Neotuđivo je pravo čovjeka na život, slobodu i imovinu“, glasio je slogan najstarije političke stranke u Crnoj Gori-Narodne stranke. 

Portal RTCG javio je danas da je Ministarstvo javne uprave danas donijelo rješenje da se Narodna stranka nakon 31 godinu izbriše iz Registra političkih partija.

Partija koja je iznjedrila Novaka Kilibardu, Dragana Šoća, Predraga Drecuna i Predraga Popovića od danas zvanično ne postoji. 

U svom programu Narodna stranka jeisticala da je najstarija politička stranka u državi i da je postojala kao jedina, docnije vodeća od jedine dvije, u staroj crnogorskoj državi od 1906. do 1918. godine. Obnovljena je 1990. godine.

Sredinom februara 1990. godine, u Podgorici je formiran Inicijativni odbor za osnivanje ove stranke. Tada su se u stvaranje stranke uključili Novak Kilibarda, Božidar Bojović i Dragan Šoć.

Narodna stranka je i zvanično osnovana 12. maja 1990. godine, neposredno nakon uvođenja višestranačkog sistema.

Za prvog predsjednika izabran je Kilibarda, koji je na toj dužnosti ostao od 1990. do 2000. godine.

Iako se programski zalagala za očuvanje državnog jedinstva Crne Gore i Srbije, prvo u okviru Savezne Republike Jugoslavije , a potom u okviru Državne zajednice Srbije i Crne Gore, Narodna stranka je u praksi značajno doprinijela destabilizaciji zajedničke države.

Najveći raskorak između programskih načela NS i njene političke djelatnosti dogodio se u razdoblju od kraja 1997. do početka 2001. godine, kada je NS svojim pristajanjem uz republičku vlast presudno doprinijela učvršćivanju režima Mila Đukanovića.

Ono što je posebno interesantno jeste da se tokom 1996. godine, rukovodstvo Narodne stranke založilo za stvaranje šire koalicije opozicionih stranaka, stupivši u pregovore sa Liberalnim svezom Crne Gore i Slavkom Perovićem nazvanim „Narodna sloga“. Taj savez sa Perovićem stvoriće godinu kasnije raskol u ovoj partiji. Stvaraju se dvije struje – Kilibarda i Bojović.

Na predsjedničkim izborima koji su u Crnoj Gori održani 1997. godine, rukovodstvo NS je podržalo izbor Mila Đukanovića.

U vrijeme spora oko izbornih rezultata, Kilibarda je kao predsjednik NS uputio javni poziv NATO paktu da interveniše u Crnoj Gori, što je naišlo na burne reakcije u političkoj i široj javnosti.

Stavovi koji su bili upereni ne samo protiv tadašnjeg državnog rukovodstva SRJ, već i protiv Vojske SRJ, posebno uoči i tokom NATO agresije u proljeće 1999. godine dodatno su dolivali ulje na vatru.

Tako je Kilibarda od političara koji je govorio da je čisti srpski narod živi u Crnoj Gori došao do Đukanovićevog partnera, što je izazvalo oprečne stavove javnosti.  

Koalicija između Narodne stranke i Đukanovićevog režima ozvaničena je 1998. godine, kada je izvršena rekonstrukcija Vlade Crne Gore, u koju su ušli i predstavnici NS. Za potpredsjednika Vlade izabran je Predrag Drecun, visoki funkcioner NS, a stranka je dobila i dva ministarska mjesta.

Nakon raskida saradnje sa Đukanovićevim režimom, Narodna stranka se pod rukovodstvom Dragana Šoća počela vraćati svom ranijem programskom zalaganju za očuvanje državnog jedinstva Crne Gore i Srbije.

Na skupštinskim izborima koji su u Crnoj Gori održani u proljeće 2001. godine, NS je učestvovala u okviru koalicije „Zajedno za Jugoslaviju“, kojoj su takođe pripadale SNP i SNS.

Nakon povlačenja Dragana Šoća sa funkcije predsjednika NS 2005. godine, za novog predsjednika je izabran Predrag Popović, koji je njen predsjednik ostao do kraja. 

U svom programu Narodna stranka je isticala da su bili potpisnici rezolucije Odbora za očuvanje srpskog jezika, kojim se osuđivalo mijenjanje imena jezika u obrazovanju iz „srpski“ u „maternji“ i otpuštanje profesora-demonstranata.

Tvrdili su da su bili jedina prosrpska politička stranka koja je dosledno redovno uplaćivala finansijska sredstva, a takođe su isticali da su čvrsti podržavalac evropskih integracija Crne Gore, ali da se ipak protive ulasku u NATO.