Manastir Dubočica sa crkvom posvećenom sv. Nikoli prvobitno se nalazio u dolini rijeke Ćehotine, u blizini sela Dubočice. Stvaranjem akumulacije na rijeci Ćehotini za potrebe termoelektrane u Pljevljima, manastir je 1983. godine izmješten na novu lokaciju, i danas se nalazi u selu Otilovićima, neposredno uz put Pljevlja – Slijepač Most. Kao vrijedan reprezent sakralne arhitekture crnogorske kulturne baštine 1957. godine proglašen je zakonom zaštićenim spomenikom kulture i kao takav upisan u Registar.

Za manastirsku crkvu zna se da je podignuta 1565, i iste godine je živopisana o čemu govori natpis na zapadnom zidu naosa, iznad vrata. Tokom 16. i 17. vijeka u manastiru je radila i prepisivačka škola što svjedoči o njegovoj važnosti u ovom kraju. Tokom vremena crkva je više puta stradala posebno u 18. vijeku. Obnovljena je 1762. godine.

Crkva je jednobrodna građevina sa polukružnom apsidom na istočnoj i pripratom na zapadnoj strani. Krov na četiri vode dopunjuje jednostavnost arhitekture, dajući crkvi izgled seoske kuće, što je jedna od karakteristika crkava podignutih u vrijeme turske dominacije kada se težilo da crkva svojim izgledom ne privlači posebnu pažnju.

Unutrašnjost crkve je zasvedena poluobličastim svodom, dok je priprata odvojena zidom od naosa.

Živopis koji je spašen prilikom izmještanja crkve rađen je uobičajenim scenama i kompozicijama koje se srijeću u ovim malim, jednobrodnim hramovima. U prvoj zoni su prikazane stojeće figure svetitelja, iznad njih kompozicije iz ciklusa sv. Nikole, a na svodu su Veliki praznici i Hristova stradanja. 

Posebno se monumentalnošću ističu poprsja sv. Nikole i Bogorodice sa Hristom na zidu priprate. Usljed ranijeg lošeg stanja živopisu je nakon izmještanja trebalo puno stručne pažnje. Pored pojedinih propalih partija živopisa koje su zahtijevale retuširanje, nakon izmještanja u unutrašnjosti crkve, na fresko ansamblu bili su evidentni problemi ljuspanja bojenog sloja, koji su bili uzrokovani „radom“ skinutih fresaka.

Ovaj problem je evidentiran duži niz godina nakon izmještanja živopisa, te su stručne službe Zavoda u više navrata nakon proučavanja stanja fresaka radili na sanaciji živopisa.

U crkvi se nalazi bogato rezbaren ikonostas sa raskošnim krstom sa Raspećem iz 1622. godine. Ikone su iz različitih perioda i rad su više majistora. Pokretni fond Manastira Dubočice i mobilijar čine izuzetno značajnu i do naših dana sačuvanu spomeničku cjelinu nastalu tokom 16. i 17. vijeka. Ikonostas i horos, kao i ostali crkveni mobilijar, konzervirani su nakon izmještanja i danas su u dobrom stanju.

Tako da se može reći da je prenošenje i restauracija Manastira Dubočica još jedan od uspješnih restauratorsko-konzervatorskih poduhvata struke u Crnoj Gori kojim je sačuvan ovaj izuzetno vrijedan kulturno-istorijski spomenik.