Prošlo je nekoliko godina od konstatacije katastrofalnog stanja i nekoliko mjeseci od raskida koncesionog ugovora sa Vektrom Jakić, ali Đukanović i dalje jednu od najvažnijih privrednih grana silom drži u kriminalnim okvirima rada svog kuma, Dragana Brkovića. 

Višemilionska šteta koja je nanijeta oštećenjem i pustošenjem šuma, izbjegavanjem servisiranja obaveza prema državnom i lokalnim budžetima, ne može imati za posledicu samo raskid koncesionog ugovora. 

Ovakva situacija nameće nekoliko ključnih pitanja. Da li su nadležni organi utvrdili odgovornost zbog sušenja 80 hiljada kubika šume? Ko želi da zataška činjenicu da kompanija Dragana Brkovića nije preduzimala mjere zaštite zdravlja na upravljanje povjerenih šuma? Ko je tolerisao gomilanje višemilionskog poreskog duga? Ko je zatvarao oči pred brutalnim kršenjem prava zaposlenih u toj kompaniji?

U odnosu na pričinjenu štetu, njenu visinu i kontinuirani izostanak blagovremene reakcije nadležnih organa, postoji osnov sumnje da je u pitanju dobro organizovana i isplanirana pljačka u koju su umješani čelnici države.

Nema drugog objašnjenja za pružanje potpune državne zaštite prema kompaniji koja deceniju privrednim divljanjem uništava resurse, ne ispunjava obaveze i duguje svima, od države, pa do dobavljača, banaka, opština, do zaposlenih. 

Zbog ličnih profita, neko se poigrava sa resursom od koga može da živi i živjelo je više hiljada porodica u Crnoj Gori.

Međutim, činjenica sistematskog uništavanja šumskog bogatstva u Crnoj Gori ima svoj kvalifikovani oblik ako uzmemo u obzir da se dešava u vrijeme kada EU strogo zahtijeva da se politike koje se odnose na šume i povećanje doprinosa šuma i šumarskog sektora uskladi sa ciljevima EU. A ciljevi su održivo upravljanje šumama, višefunkcionalna uloga šuma, učinkovitost resursa i globalna odgovornost za šume. Dakle, u Crnoj Gori se radi potpuno suprotno od proklamovanih ciljeva EU.

A kakvu odgovornost prema šumama pokazuje kum Mila Đukanovića kojem je naše šumsko bogatstvo povjereno to svi u Crnoj Gori već mogu da vide golim okom. I teško je, pritom utvrditi, da li šume veću štetu trpe od najezdi insekata ili najezdi Milovih kumova i rođaka. Iz svega navedenog nameće se još jedno pitanje, da li se to Đukanović i na terenu odnosa prema šumama konfrontira sa EU?

EU brigom o šumama omogućava zadovoljavanje specifičnih regionalnih potreba dok Đukanović brigom o svom kumu omogućava zadovoljavanje njegovih potreba koje prevazilaze potrebe 15 crnogorskih opština koje, kumulativno, nisu bogate kao Đukanovićev kum.

Država je, zbog ovakvih postupanja osionih kumova pretprpjela štetu od više stotina miliona eura. Postavlja se pitanje zašto Tužilaštvo ne reaguje na uništiteljski, osioni i bahati odnos Đukanovićevog kuma prema našem šumskom bogatstvu? Sigurno smo – zato što bi se to desilo u svakoj iole demokratskoj zemlji, a mi živimo u Crnoj Gori. Ovdje utvrđivanje odgovornosti za nastale štete nije nešto čemu baš svakodnevno svjedočimo, zbog čega je promjena vlasti potreba svih građana, privrede i prirode Crne Gore.