Crna Gora ima visok stepen obrazovanih mladih ljudi što ne doprinosi njihovom zapošljavanju. Trećina od ukupnog broja nezaposlenih u Crnoj Gori čine mladi.

Oni ne uspijevaju da steknu sigurnost kako bi formirali porodicu. Većina živi kod roditelja, u vrijeme corone ne uspijeva da zasnuje radni odnos vam granica Crne Gore što je bio trend poslednjih godina. Ukoliko se i odluči za zajednicu sa partnerom, ne usuđuje se da ima više od jednog djeteta što dovodi do negativnog prirodnog priraštaja.

Kod nas su porezi isti bez obzira da li je neko samac ili je u pitanju porodica.

Kod nas nema progresivnog poreza, što  bi značilo da što je plata veća porez bude veći.

Nemamo porez na bogatstvo što bi u državi velikih socijalnih razlika bila neminovnost.

Kod nas nema Alimentacionog fonda kao mjere sigurnosti djece od neodgovornih i siromašnih roditelja.

Kod nas samo troje djece iz porodice prima dječiji dodatak, koji ne prati razvojne potrebe djeteta  i to  samo ako su roditelji korisnici socijalne pomoći, što je velika nepravda prema djeci koja žive u nemaštini a čiji roditelji ne ostvaruju to pravo. Prepreke da porodica dobije socijalnu pomoć su brojne.

Kod nas nezaposleni ne primaju novčanu nadoknadu, čak i ako decenije provedu u neprekidnom traženju posla. Ti ljudi će dočekati godine za odlazak u penziju bez ikakvih sredstava za život.

Kod nas djeca iz socijalno ugroženih porodicu nemaju podršku u obrazovanju do sticanja prvog zvanja i zaposlenja, kao mjeru umanjenja cikličnog siromaštva što je učestala pojava.

Kod nas nema novca za socijalne stanove i stanove za mlade bračne parove ali je bilo za nove stanove i povoljne kredite funkcionera.

Kod nas djeca gladuju u okviru porodice a država nema podatke o tome. Socijalne prodavnice i bonovi za hranu su jedan od načina da se ta pojava stavi pod kontrolu.

Naš  socijalni sistem ne prepoznaje značaj energetske solidarnosti kao mjere zaštite najugroženijih kategorija. Porodicama se učestalo isključuju struju zbog nemogućnosti da plate račune, bez obzira na razmjere krize u kojoj se nalazimo.

Nemamo organizovani, kontinuirani način snabdijevanja obućom i odjećom porodica u stanju socijalne potrebe.

Nemamo besplatnu užinu i prevoz za djecu u stanju socijalne potrebe kao ni za penzionere sa niskim primanjima.

Nemamo nultu stopu poreza na dječiji hranu i opremu za bebe kao mjeru podrške porodici.

Kod nas ne postoji mehanizam zapošljavanja ljudi u stanju socijalne potrebe kao načinu izvlačenja porodica iz siromaštva. Mora se zapošljavati barem jedan član domaćinstva u stalni radni odnos.

Mi nemamo Zakon o finansijskoj podršci porodici  kao mjeru protiv negativnog prirodnog prirašaja koji sada i zvanična statistika potvrđuje.
Zaposlenima u vrijeme Corona krize se smanjuju plate, dobijaju otkaze, prava zaposlenih su ugrožena.

Krajnje je vrijeme da se fokus interesovanja vlade prebaci na porodicu u cilju njene zaštite kao osnovne ćelije društva.

NJEMAČKA

Iznos poreza koji se mjesečno odbija od zarade zavisi od poreske klase zaposlenog, odnosno da li živi u bračnoj zajednici, da li je samohrani roditelj, radi li supružnik, da li jedan supružnik zarađuje znatno više, itd. 
To je „Dojče vele“ ilustrovao kroz dva primjera 

– bračni par sa dvoje djece gdje jedan partner zarađuje znatno više od drugog i ima prosečnu nemačku platu od 2948 evra i

– samac bez djece koji ima istu platu.

Ocu ili majci dvoje djece, nakon odbitka svih poreza i ostalih dažbina, ostaće 2209 eura, koji će biti na računu svakog mjeseca.

S druge strane, onome ko živi bez supružnika i nema djece, ostaće na računu samo 1944 eura na koji se uplaćuje bruto zarada od 2948 evra, jer je porez za njega znatno veći.

Uz to, moraće da plati 22 eura solidarnog poreza od kojeg su oslobođeni otac i majka dvoje djece iz prethodnog primera. 

A ako je član katoličke ili protestantske zajednice, tada će na svoj račun imati četrdeset eura manje (crkveni porez).

Nemačka je jedna od zemalja Evropske unije sa zakonski propisanom minimalnom platom po satu. 

Trenutno iznosi 9,19 evra. Luksemburg ima najvišu zakonsku minimalnu platu po satu (11,97 evra), a višu od Nemačke ima još četiri članice EU: Belgija, Irska, Holandija i Francuska. Najniža minimalna zarada po satu je u Bugarskoj (1,72 evra), a nešto višu od nje imaju Letonija, Rumunija, Mađarska i Hrvatska (ne zaboravite da se i ovde radi o bruto iznosima, što znači da je neto zarada niža za 33%).