Sudeći po aktuelnom odnosu crnogorskog Gospodara života i smrti prema Pljevljima i Pljevljacima, koji je ovih dana kulminirao do pucanja i dobio konačni epilog u vidu neopozive ostavke „neposlušnog“ Predsjednika opštine, više je nego jasno da nismo daleko od sudbine drevne Kartagine. Inače, sa kojim drugim gradom bi se mogla porediti današnja Pljevlja, sa razorenim ulicama, devastiranom prirodom, opljačkanim bogatstvom, raseljenim stanovništvom i pokopanim nadanjima da će jednog dana biti bolje? Sve ovo, uz preciznu prognozu svega „što biva i što može biti“, Pokret za Pljevlja godinama unazad je saopštavao i upozoravao Pljevljanke i Pljevljake. Sada je valjda i predškolskom uzrastu jasno zašto je naša predizborna koalicija nosila naziv „Za spas Pljevalja“.

Ne možemo reći da se „nemirni“ Mirko Đačić, bivši Srbin iz ranih devedestih, a danas jedan od najvećih vojnika Montenegra, nije trudio. Jeste, učinio je sve, borio se hrabro rame uz rame sa najboljima, postavljao svoju glavu tamo gdje drugi ne bi ni nogu, zabranjivao Svetu Petku, prijetio čak i Kralju Petru I oslobodiocu, partijskim drugovima, zapalio televiziju u čast 21. maja i jurio opozicione odbornike oko skupštinske govornice. Ali avaj, ništa nije pomoglo. Jer Pljevljaci od Gospodara, koliko god bili dobri, ne dobijaju veći čin od kaplara. Mirkov primjer, najbolja je ilustracija kako dukljanizacija jede svoju djecu. A tek je počelo.

Sve je Gospodar mogao tolerisati bivšem Predsjedniku opštine, čak i da članove partije „ubija ko zečeve“, ali samo jedno ne. Dugo odsutan iz Pljevalja i već pomalo sa podgoričkim navikama, predsjednik se jednom prilikom grdno prevari i reče, da Pljevlja treba da imaju mnogo više koristi od sopstvenog bogatstva. E pa to ne može. Druga mu je neoprostiva greška bila, stidljivi pokušaj da prvom kumu prve familije naplati porez i višemilionski dug po osnovu koncesione naknade za pljevaljske šume. Ne može ni to. I od tada se svake noći, bivšem Predsjedniku opštine, u snu javljao strašni lik prvog poreznika prve familije, gospodina Mugoše, prijeteći mu blokadama i prinudnim naplatama svakog centa. A ekološka naknada? Po zakonu vam pripada, ali je dobijati nećete! Bar dok je Duško Marković „u snagu“. Ko sve to može izdržati, a ostati u pameti!

I bi ostavka. Lični i moralni čin Predsjednika Đačića, u predvečerje 21. maja, „najvećeg praznika Crne Gore u hiljadugodišnjoj istoriji“. Podnio je, potpuno svjestan da su ga „drugovi odozgo“ na najperfidniji način prevarili, a on onda građane Pljevalja. Uvidio je, valjda, da je za pet potrošenih godina naših života od mora predizbornih obećanja, „realizovao“ tri trotoara i pola fontane i da u odnosu centralne vlasti prema Pljevljima nema razlike, bio predsjednik opštine Mirko ili Slavko, iz DPS-a ili opozicije, jednačina je ista – sve za ništa. Lokalni i centralni DPS se prave gluvonijemi, kao da se ne radi o predsjedniku opštine iz njihovih redova, već o nekom poglavici afričkog plemena. Ne spominju bivšeg Predsjednika kao da ga nikad nije ni bilo, odavno je on njima sumnjiv, još od devedesetih. Čim je popločao prvi trotoar i spomenuo nekakve „pljevaljske pare“, vidjeli su oni da će sa njim nešto „izaći naopako“.

Uvažene dame i gospodo, funkcioneri u ime lokalnog DPS-a, ukoliko imate i trunke političkog morala i držite do ličnog integriteta, ukoliko bar malo volite Pljevlja i mislite im dobro, zbog budućnosti onih koji su i nama i vama najdraži i onih koji tek treba da se rode, podnesite svi, bez izuzetka, neopozive ostavke na funkcije koje „obnašate“! Recite i priznajte, pred građanima, precima i potomcima, da politika Vlade Crne Gore prema Pljevljima nije politika, već tirjanstvo! A šta je, po Njegošu, ljudska dužnost najsvetija, nećemo vas mi podsjećati.